Parwowiroza jest jedną z najgroźniejszych chorób wirusowych psów. Jest też chorobą najmłodszą. Początki jej sięgają wczesnych lat osiemdziesiątych, kiedy pojawiła się na świecie i w Polsce. Dziwne są początki tej choroby...

Przyczyny
Jest to choroba wirusowa - wirus powszechnie występujący na całym świecie. Niektórzy uważają, że jest to zmutowany wirus panleukopenii kociej, który ma bardzo podobną budowę. Swoją powszechność zawdzięcza niezwykłej żywotności. Jest odporny na wiele środków dezynfekcyjnych, temperaturę i w środowisku potrafi utrzymać się przez ponad rok.

Objawy
Objawy kliniczne występują najczęściej u zwierząt 2-3 miesięcznych, które wcześniej nie zostały zaszczepione przeciw tej chorobie. Pierwszym charakterystycznym symptomem tej choroby jest całkowity brak apetytu. Zwierzę przestaje pobierać pokarm równocześnie zaczynają się wymioty. Z godziny na godzinę pogarsza się stan kliniczny, dołącza się biegunka o charakterystycznym zapachu (jeśli można nazwać to zapachem). Jest to fetor, który jeśli ktoś przeżył pamięta do końca życia. Równocześnie może pojawić się krew w kale.

Przebieg
Choroba zazwyczaj trwa około tygodnia i nie leczona przeważnie kończy się śmiercią.

Leczenie
Leczenie jest czysto objawowe i polega przede wszystkim na podawaniu dożylnym lub podskórnym płynów elektrolitowych, witamin, antybiotyków. Jeśli terapia jest podjęta w miarę wcześnie, to zazwyczaj kończy się wyleczeniem i szybkim powrotem zwierzęcia do zdrowia. Powodzenie leczenia w dużej mierze zależy od właściciela, który powinien choremu zwierzęciu zapewnić optymalne warunki. Musi mu zapewnić ciepły kąt, aby odwodniony zwierzak nie tracił dodatkowo temperatury, oraz ograniczył możliwość ucieczki. Psy chore na parwowirozę mają tendencję do skrywania się w różne ciemne miejsca, dlatego bardzo często oddalają się od domu.


Jak zapobiec tej chorobie?
Jedynym zabezpieczeniem przed tą chorobą jest szczepienie.

Szczepienia
Termin szczepień wyznacza lekarz prowadzący w zależności od sytuacji epizotiologicznej na danym terenie. Ja, psy w domach w których panowała parwowiroza, szczepię wieku 6 tygodni powtarzając szczepienie po 3 tygodniach. Trzecie szczepienie przeciw parwowirozie wykonuję po ukończeniu 12 tygodni. W normalnym przypadku szczenię szczepię w wieku 8 tygodni z powtórzeniem w wieku 12 tygodni.

Innym rodzajem zabezpieczenia jest surowica, którą podaje się w wypadku podejrzenia, że zwierze może mieć kontakt z wirusem (hodowle, wystawy, sytuacje gdy kontaktowało się ze zwierzęciem u którego wykryto parwowirozę). W przypadku zastosowania surowicy szczepienie powinno się przeprowadzić po 3 tygodniach od zastosowania surowicy.

Na koniec najważniejsza rzecz:
Często obserwuję właścicieli beztrosko wypuszczających swoje szczeniaki w okolicach lecznicy. Przecież to najbardziej zanieczyszczony teren, gdzie parwowiroza to rzecz tak pewna jak śnieg zimą. Proszę Was: trzymajcie swoje zwierzaki (jeśli nie miały wszelkich szczepień), na rękach - niech nie kontaktują się z ziemią i podłogą lecznicy.